“Fela raakt zachte snaar in Rotterdam”
Zijn baasje heeft een column in het AD Rotterdams Dagblad
Fela
Rotterdamse zachtmoedigheid
Een voetganger komt me tegemoet. Het is een grote, norse man die straal langs me heen kijkt. Als ik in zijn gezichtsveld kom, begint hij opeens te glimlachen. Zijn gezicht breekt open en hij stopt. “Ach. Wat is-ie lief.” Hij gaat moeizaam door zijn knieën om mijn puppy te aaien. We maken een praatje. Bij het afscheid roept hij me nog een tip na.
Tot twee weken geleden had ik nooit gedacht dat dit ook Rotterdam is. Maar sinds ik mijn puppy een paar keer per dag uitlaat, maak ik kennis met Rotterdam op zijn zachtst. Alsof de hele stad aan de XTC is gegaan en in een roes van elkaar maar vooral van mijn puppy houdt. Alcoholisten, moeders met kinderen, bejaarden, krantenjongens en keurige mevrouwen op hoge hakken: iedereen is vriendelijk. Zelfs mensen met grote haast houden even stil om mijn puppy te aaien en om een kort gesprek met mij aan te knopen. Het gaat nooit over hondenpoep of over andere overlast. Alle mensen op straat zeggen alleen maar hoe lief het hondje is en kijk hoe grappig hij kwispelt. “Dartel, dat is het woord mevrouw.”
U denkt dat ik overdrijf, maar in werkelijkheid is het nog extremer, de deken van liefde die mij bij elke wandeling wordt omgeslagen door alle voorbijgangers. Dat komt omdat een puppy aaibaar is, en rond en zacht met zijn nestvacht. Het hondje is nog geen bedreiging, voor wie dan ook. Te klein om bang voor te zijn, te kwetsbaar om je onaangedaan te kunnen laten. Iedereen laat zijn verdediging zakken en wil zich ontfermen over het jonge leventje.
Over een paar maanden is hij groot en zullen voetgangers wel gaan zeuren over de hondenpoep, dat hoor ik althans van andere hondenbezitters. Ik hoop dat ik dan niet vergeet hoezeer Rotterdam tot zachtmoedigheid in staat is -als we maar worden verleid om de verdediging te laten zakken.
18 februari 2011 Columns AD RotterdamsDagblad